Iedereen doet weleens iets met geld dat je liever voor jezelf houdt. Een geldgeheim dus. Een verborgen spaarrekening, een geheime aankoop… of, in het geval van Marleen (38), iets dat nét een stapje verder gaat. Terwijl haar omgeving dacht dat ze ziek thuis zat om op adem te komen, had zij allang besloten: ik ga me niet beter melden. Want afkeuring? Dat was precies haar plan.
Marleen, kun je ons vertellen wat er is gebeurd?
“Een paar jaar geleden werkte ik fulltime als administratief medewerker bij een middelgroot bedrijf. Het was een stressvolle baan met lange dagen en weinig waardering. Thuis had ik twee jonge kinderen en een man die vaak op zakenreis was. Ik voelde me uitgeput, zowel fysiek als mentaal.
Op een gegeven moment kreeg ik last van burn-outklachten. Ik meldde me ziek en kwam in de ziektewet terecht. Tijdens die periode begon ik na te denken over mijn toekomst. Terugkeren naar mijn oude baan voelde als onmogelijk. Die gedachte alleen al bezorgde me wekelijks paniekaanvallen.
En toen besloot je je te laten afkeuren?
“Ja. Ik besefte dat als ik volledig zou herstellen en terugkeerde naar mijn oude functie, ik binnen de kortste keren weer zou instorten. Ik had tijd nodig om te herstellen en mijn leven opnieuw in te richten. Dus besloot ik me bewust af te laten keuren.
Ik begon gesprekken met de bedrijfsarts en legde eerlijk uit hoe ik me voelde. Dat ik niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal compleet was uitgeput. De gedachte aan terugkeren naar mijn oude functie bezorgde me letterlijk hartkloppingen. Ik gaf aan dat ik niet in staat was om mijn oude werkzaamheden te hervatten, hoe graag ik ook wilde voldoen aan verwachtingen. Elke keer dat ik dacht aan spreadsheets, targets of vergaderingen, kreeg ik het spaansbenauwd.
Tijdens die gesprekken benadrukte ik mijn klachten en dat het onmogelijk was om nog te functioneren in de werkomgeving waarin ik mezelf langzaam kwijt was geraakt. Ik had al eerder te maken gehad met burn-outklachten, en die voorgeschiedenis woog ook mee in het oordeel. De bedrijfsarts luisterde en zag in dat dit geen kwestie was van ‘even uitrusten en weer door’. Uiteindelijk werd ik arbeidsongeschikt verklaard en ontving ik een WIA-uitkering. Dat was confronterend, maar tegelijk ook een opluchting.”
Hoe voelde dat?
“Aan de ene kant voelde ik me opgelucht. Ik had eindelijk de ruimte om aan mezelf te werken en mijn leven op een rustiger tempo te leiden. Aan de andere kant voelde ik me schuldig. Alsof ik het systeem manipuleerde. Maar ik wist dat ik deze stap moest zetten voor mijn gezondheid en welzijn.”
Wat betekende dit financieel voor je?
“De WIA-uitkering was lager dan mijn salaris, maar we konden het redden. We pasten onze uitgaven aan en ik leerde budgetteren. Het was niet makkelijk, maar het gaf me de vrijheid om mijn leven opnieuw vorm te geven. Ik begon met vrijwilligerswerk en volgde een cursus in een heel ander vakgebied. Voor het eerst in jaren kreeg ik weer energie van wat ik deed – ik voelde me eindelijk weer een beetje meer mezelf.
Heb je dit gedeeld met je partner?
“In het begin niet. Ik schaamde me en was bang voor zijn oordeel. Maar uiteindelijk heb ik het hem verteld. Hij was begripvol en steunde mijn beslissing. Dat was een enorme opluchting.”
Wat zou je anderen willen meegeven?
“Soms moet je moeilijke keuzes maken voor je eigen welzijn. Het is belangrijk om naar je lichaam en geest te luisteren en niet door te blijven gaan als het niet meer gaat. Zoek hulp, praat erover en wees niet bang om stappen te zetten die nodig zijn voor jouw gezondheid.”
Marleen is niet haar echte naam. De echte naam is bekend bij de redactie.
Jouw geldgeheim
Heb jij ook een bijzonder geldgeheim? Neem dan contact op met interview@onebrokegirl.nl om jouw verhaal (indien gewenst anoniem) te delen met de lezers van One Broke Girl.
Disclaimer
In dit artikel worden affiliate links gebruikt. Hiervoor ontvangt One Broke Girl soms een vergoeding. Jij betaalt niets extra.
